Cairns -> Auckland

Voor Cairns heb je minstens drie dagen nodig: één om te duiken of snorkelen op het Great Barrier Reef, en twee om een trip te maken naar Cape Tribulation, een dorp in een regenwoud, nog verder noord.

Doordat ik een dag later aangekomen was dan gepland, en nog maar twee dagen had, moest ik een keuze maken tussen deze twee activiteiten. Ik koos voor het snorkelen, aangezien ik van meerdere mensen had gehoord dat dat echt helemaal toppiejoppie wow machtig prachtig was, en een stuk beter dan de Whitsundays. Nou hadden die al een flinke indruk op me gemaakt, dus ik had hoge verwachtingen. Na de zware taak van het uitkiezen van een boot, zat ik uiteindelijk op de Ocean Freedom naar de duikspot. Helaas was het in Cairns volop regenseizoen, en behalve dat het daardoor 24/7 als de tropentuin van Burger's Zoo voelt, regent het ook heel veel (duh). Deze regen zorgt ervoor dat er zich algen in het water ontwikkelen, en dus zag het koraalrif er deze keer uit als een aquarium in een Chinees restaurant wat hoognodig schoongemaakt moet worden (het aquarium, niet het restaurant) – alles zag groen. Een flinke tegenvaller dus, vooral ook omdat het koraal er al niet al te florissant bij stond na de recente overstromingen (zoet water en koraal zijn geen vrienden). Om het geheel nog eens af te maken zat ik op een boot vol Duitsers, die het nodig vonden ook Duits tegen mij te praten – je weet wel dat onbehaaglijke gevoel wat je krijgt als een Duitser je op straat in het Duits aanspreekt, omdat die er gewoon vanuit gaat dat je dat kan – en dat in een Engelstalig land.

Een dag later kwam ik erachter dat trips naar Cape Tribulation nauwelijks te doen waren, toen ik me weer eens met de Duitse bikerchicks op dezelfde plek bevond. Zij hadden geprobeerd met de camper erheen te rijden maar waren halverwege omgedraaid omdat het niet meer ging (en dat wil wat zeggen, zij zijn de enige waarvan ik weet dat het hun gelukt is in de afgelopen week überhaupt vanuit het zuiden naar Cairns te rijden, en heel West Australië rond te reizen terwijl er maar één een rijbewijs heeft, en oh ja, ze zijn 19. Trouwens, de Greyhound van Townsville naar Cairns rijdt op het moment nog steeds niet).

Wat fijn was, was dat het hostel vlak bij het vliegveld lag, én de onwijze homo van de huisbar heel toevallig op dezelfde vlucht als ik zat. Ook was hij (net zoals ik zoals als de meeste mensen wel weten) van het op tijd vertrekken en waren we ruim op tijd op het vliegveld. En gelukkig maar, want anders zou ik dit nu niet vanuit Nieuw- Zeeland typen. Het ging namelijk zo tijdens de incheck:
“Heb je een visum of een vlucht terug vanuit Nieuw-Zeeland?”
“Nee, ik heb geen visum nodig.”
“Nee je hebt geen visum nodig om het land in te gaan als toerist, maar wel een ticket terug.”
“Kut.”

Gelukkig had het vliegveld draadloos internet, (maar mijn computer natuurlijk geen batterij, dus was het eerst nog rondrennen voor een stopcontact) en heb ik nu een ticket van Christchurch naar Brisbane (die was het goedkoopst, €59) waar ik waarschijnlijk niks mee zal doen, omdat ik waarschijnlijk m'n werkvisum voor die tijd zal aanvragen. Maar goed, het heeft me in het vliegtuig gekregen, al was het nog even spannend omdat de vliegmaatschappij een uitgeprint bewijs moest hebben, ik geen mobiele printer bezit, en daarna mijn visum om Australië terug in te komen een foutmelding in de computer bleef geven. Gelukkig had ik ergens een printje waarop stond dat die toch écht geldig was tot halverwege december, en kwam ik precies bij de gate aan toen het boarden begon. Prima gepland dus. (Intussen heb ik al meerdere mensen gesproken die hetzelfde onverwachtse probleem hadden, verbeterpuntje voor de afdeling communicatie van de Nieuw-Zeelandse immigratiedienst.)

Na een vlucht naar Brisbane met de hostelhomo (die de vlucht doorbracht door een contactadvertentie van het kotszakje te maken), had ik daar de overstap naar Auckland. Ik was al ingecheckt en had m'n boardingpas, dus hoefde ik slechts van de nationale naar de internationale terminal te gaan, die verbonden waren met een trein... die wel elk half uur reed. Dus onthoud: als je ooit in Brisbane moet overstappen, neem de tijd.

Gelukkig verliep alles soepel en kwam ik gewoon in Auckland aan, iets wat 's ochtends niet echt meer in mijn verwachtingspatroon had gelegen. Dit was trouwens wel na de biochemische check waar mijn wandelschoenen grondig werd ontdaan van alle aarde door een meneer met latex handschoenen. (“Waar heb je deze voor het laatst aangehad? Wanneer?”) De controle bij aankomst in Nieuw-Zeeland is echt verschrikkelijk streng: alle tassen worden gescand, elke appel moet je aangeven, net zoals het feit of je de laatste dertig dagen in een bos bent geweest.

Gelukkig kon ik na al dit gedoe relaxen, want ik werd (net zoals bij aankomst in Australië) opgehaald. Dit keer door Ryan, een vriend van Brian, die ik ook uit Londen ken. Hij woont al zijn hele leven al in Auckland en is ook nog eens reisleider, dus hij kon me precies vertellen wat wel en niet de moeite waard is, om me vervolgens naar een heel cool uitkijkpunt bij een uitgestorven vulkaan te rijden.