Taupo times 5: Mount Tauhara

Op dinsdag heb ik vrij. Op dinsdag is het ook Cheap Tuesday bij Domino's Pizza. Dat betekent pizza's voor $5.90. (Dat betekent pizza's voor € 3,30. Niet per punt, per pizza.) Dat betekent 1312 kCal per dinsdagdiner. Gelukkig is het op dinsdag op een of andere manier altijd mooi weer. (Zo ook op midwinterdag. Geen wolkje aan de lucht. Graad of 14.) Dus om er voor te zorgen dat ik in die broek die ik laatst in de uitverkoop gescoord had (van $200 voor $50, maar wel maat 26) blijf passen, dwing ik mezelf op dinsdag iets actiefs te doen.

Achter mijn huis ligt een berg die me al een tijdje aanstaarde. Hoewel Mount Tauhara op privéland ligt, mag je 'm gelukkig wel beklimmen. Om bij de voet te komen moet je eerst een stukje snelweg nemen en dan een afslag nemen. Afslagen staan hier niet aangegeven met een groot blauw ANWB-bord, maar zijn gewoon straten die rechtstreeks op de snelweg uitkomen. (Invoegstroken hebben ze in dit deel van het land dan ook nog nooit van gehoord. Hoe relaxt moeten rijexamens hier zijn!) Dit is best lastig als je niet precies weet waar je die afslag dan kan verwachten. Vooral als je iemand achter je hebt zitten, want afstand houden doen ze in Nieuw-Zeeland niet. Dus nadat ik eerst de afslag zijstraat miste en vervolgens een bordje “132 km tot de volgende benzinepomp” te zien kreeg was ik even bang dat ik tot Napier op de snelweg vast zou zitten. (Ik ben nog nooit in Napier geweest, dus dat was altijd nog een leuk alternatief uitje geweest, bedacht ik me.) Gelukkig vond ik een paar kilometer verder een harde berm waar ik kon draaien en kwam ik uiteindelijk toch nog bij de berg aan.

Omdat Mount Tauhara dus op privéterrein ligt, was de weg naar de top niet zo goed aangegeven als 'nationale' wandelpaden die beheerd worden door het DOC (Department of Conservation). Af en toe stond er een wit paaltje in een weiland waar je de route mee kon vaststellen. In dat weiland, meestal precies op de kortste weg van paaltje A naar B, stonden heel veel koeien. Ik ben niet bang voor koeien, maar voel me altijd een beetje ongemakkelijk als ik hun territorium doorkruis. (Een beetje zoals je bij iemand op visite bent die je niet zo goed kent, elk moment bang om iets verkeerd te doen waardoor de situatie spontaan ongemakkelijk kan worden.) Volgens mij was dat gevoel geheel wederzijds want alle koeien begon heel manisch te loeien toen ik voorbij liep. Niet cool.

Gelukkig was alleen het begin van wandeling door weiland, en veranderde de omgeving al snel naar een modderpaadje door bos, dat soms zo smal was dat iemand die elke dag Domino's eet in plaats van alleen op dinsdag, er niet meer doorheen zou passen. (Gelukkig hebben dat soort mensen ook niet zo vaak de neiging heuvels te beklimmen.) Halverwege mijn klim kwam ik een groep gezellige Argentijnen en een door hun geadopteerde Spanjaard tegen die de route op All Stars aflegden, maar daar niet echt problemen mee schenen te hebben. Na anderhalf uur klimmen kwamen we eindelijk bij de top aan. Omdat de tocht naar boven door het bos was, kreeg je niet echt een idee hoe hoog je zat en hoe het er boven uit zou zien. Het verrassingseffect was daarom des te groter en het uitzicht zo fantastisch dat je er spontaan je vermoeide bovenbenen van vergat.

Als extra heb ik een filmpje voor jullie gemaakt! Zodat jullie m'n stem even kunnen horen.



Na een snelle afdaling zijn we nog met z'n achten naar de Spa Pool (de natuurlijke warmwaterbron) geweest en hebben we de hele avond in Mulligan's doorgebracht. Aangezien Mulligan's een steeds grotere rol in het weekend (en eigenlijk ook doordeweek) begint te spelen, zal het in de nabije toekomst een eigen blogpost krijgen. Stay tuned.

Taupo times 4: Fietsen

Ik probeer zoveel mogelijk te fietsen, omdat ik dan benzine en een sportschoolabonnement bespaar. Ik heb een fiets te leen van m'n huisgenoot en helaas ook een helm, want die zijn hier verplicht. De helm is veel te groot, maar ik heb 'm op voor het geval dat. (Het geval dat ik politie tegenkom, niet dat ik val. Ik ben drie keer in m'n leven aangereden en m'n hoofd is zo ongeveer het enige lichaamsdeel wat daarbij nog nooit geraakt is. Gebaseerd op mijn ervaringen beveel ik aan dat je knie- en polsbeschermers draagt.)

Fietsen hier is niet heel eng. Er is nauwelijks verkeer en heel veel ruimte. Op weg naar werk rijd ik altijd over de parkeerstrook die langs de weg loopt, want daar staat toch nooit een auto op. Nou ben ik erachter gekomen waarom. Die parkeerstrook blijkt dus een fietspad te zijn. Wat betekent dat 95% van de wegen hier een fietspad heeft, en dus ook nog eens zo breed dat je er een auto op zou kunnen parkeren! (Wat officieel ook mag. Maar auto's worden meestal gewoon op het gras geparkeerd. Gewoon, omdat het kan.)


Naast on the road fietsen, kan je hier ook heel goed off the road fietsen. Bijvoorbeeld zoals Jed Mildon dat hier twee weken geleden deed. Een triple backflip, de eerste ooit:



Ik doe het hem niet na. Wat ik liever doe in de categorie off the road fietsen, is mountainbiken. Doordat ik bij de YHA werk, kan ik waarschijnlijk bij elke fietsverhuur tenminste één keer gratis een fiets meenemen als ik even tussen neus en lippen seminonchalant laat vallen waar ik werk. (“Hoi, kan ik hier een mountainbike huren? Hoeveel hebben jullie er eigenlijk? Dat is misschien wel handig om te weten, ik werk bij de YHA en verwijs gasten meestal naar jullie toe als ze een fiets willen huren.”) Het is me tot nu toe in ieder geval steeds gelukt. Als ik door alle verhuurs heen ben kan ik het waarschijnlijk wel weer maken om naar de eerste toe te gaan om even “bij te kletsen”. Als je er elke week heen gaat terwijl je er geen gast heen hebt gestuurd, wordt het een beetje ongemakkelijk.

Je hebt hier onwijs veel tracks. Niet zoals in Nederland; één lange track die je halverwege stiekem af kan snijden door een zondags fietspad terug naar het begin te nemen omdat je conditie toch niet zo goed was als je dacht, maar allemaal korte tracks die op elkaar aansluiten en in moeilijkheid variëren. Fietspistes in een fietsgebied, zeg maar. En ze hebben allemaal stoere namen. Het moet natuurlijk wel scene blijven.

Zoals je alleen al aan het kaartje kan zien, wordt er hier veel moeite in het aanleggen, bewegwijzeren en onderhouden van de routes gestoken. Zo kwamen Erik (m’n huisgenoot) en ik tijdens onze tocht een twee mannen met onder andere een wals tegen die het pad aan het onderhouden waren. Helaas waren ze nog niet toegekomen aan de enigszins cruciale brug die eerder door een boom was aangevallen. Na letterlijk best wat pijn en moeite overbrugden we het obstakel toch. Twee uur en twintig kilometer later ("We doen gewoon deze nog even en dan zijn we zo weer thuis." Niet dus.) waren we weer terug bij de verhuur. Gelukkig hoefden we niet naar huis te fietsen. Die laatste heuvel zou m'n benen definitief tot pudding omgetoverd hebben.