M'n reis naar Australië begon in Amsterdam, waar 's ochtends m'n vlucht naar Singapore vertrok. De vlucht duurde 12 uur. In deze 12 uur zat ik naast een lichtelijk geestelijk gehandicapt jongetje en zijn moeder, die het op een of andere manier voor elkaar kreeg om erg onvriendelijk over te komen terwijl ze niks onvriendelijks deed. Van het jongetje had ik eigenlijk nauwelijks last, behalve dat hij in z'n slaap af en toe z'n voeten in m'n dij porde. Het had veel erger gekund (denk: kwijl, huilen, woedeaanvallen). Tijdens de vlucht had ik eindelijk eens tijd om al die films die ik eigenlijk in de bios had moeten zien te kijken. Ik heb het voor elkaar gekregen om in acht uur slechts één film te kijken – maar dan wel een goede: The Social Network (die film over Facebook). Na de film kwam ik erachter dat Jesse Eisenberg en Michael Cera niet dezelfde persoon zijn, maar dat er twee acteurs zijn die getypecast worden als Nerd Met Krullen.
De rest van de vlucht heb ik vooral geprobeerd te slapen (op de aansluitende vlucht van Singapore naar Melbourne moest ik proberen wakker te blijven omdat ik 's avonds in Melbourne aan zou komen), maar kwam erachter dat ze behalve films ook Bejeweled op het entertainmentsysteem hadden, dus zoals dat bij wel meer mensen voorkomt hield me dat nog een paar uur wakker, totdat ik het systeem wist te crashen en alsnog maar een poging tot slapen deed. Het lukte me 1,5 uur te slapen, waarna ik toch weer m'n entertainment terugwilde. De stewardess beloofde te proberen het weer aan de praat te krijgen door mijn systeem te resetten, maar dat lukte pas na een uur, nadat de drie rijen voor en achter me ook een aantal keer onbedoeld reset werden, tot groot ongenoegen van die niet zo aardige mevrouw twee stoelen naast me. Toen ie het uiteindelijk weer deed heb ik geloof ik alleen nog naar die hypnotiserende kaart-met-vliegtuigje gekeken. (-40! 11 km hoog! Nog maar 7000 km te gaan!)
Ik verwachtte dat wanneer ik in Singapore zou aankomen, door allemaal moeilijke checks moest gaan (streng als ze daar zijn), maar ik stond binnen vijf minuten in de overstapterminal, waar bleek dat de gate voor m'n aansluitende vlucht 100 meter verderop was. Door het uitblijven van het ingecalculeerde overstapgedoe en tijd die ik daarvoor nodig zou hebben, had ik ineens vier uur over om door te brengen in die overstapterminal. Gelukkig is Singapore Changi Airport een aantal keer verkozen tot beste vliegveld ter wereld, dus voor vier uur op een vliegveld was het best aangenaam: Gratis WiFi (alhoewel je daarvoor wel je paspoort moest laten zien, misschien dat internet in Singapore als iets gevaarlijks of 18+' wordt gezien), een privédouche voor €5, gratis voetmassage (de PF1500 – aanrader – ik had minstens twee uur na de massage nog rozige voeten) en koikarpers, en dat alles in een terminal met vloerbedekking. Het enige wat een beetje tegenviel was de vlindertuin – vooral veel tuin, maar niet zo veel vlinder (heb er in totaal twee kunnen spotten – maar ja, ik ben dan ook geen vlinderspotter, misschien dat het daar aan lag).
Drie uur later mocht ik boarden voor m'n vlucht naar Melbourne. Ook hier ging alles soepel, de enige uitdaging op deze vlucht was het wakker blijven. Ik begon positief met wat tv-series te kijken, maar halverwege begon ik toch te smokkelen door met één oog te kijken, daarna tv te luisteren en uiteindelijk toch stiekem twee uur te slapen. Ook de Foo Fighters en Vitamin String Quartet plays Lady Gaga (klinkt leuker dan het is) konden dat niet weerhouden.
Een uur na de landing stond ik alweer buiten, mét bagage en zonder oponthoud door de meneren van de Border Patrol (veel aardiger dan op tv: ik mocht zelfs door het Australië/Nieuw Zeeland-poortje, maar moest wel m'n chocoladerepen nog aangeven bij de douane – wie weet wat voor een natuurrampen je daar mee kan veroorzaken in zo'n breekbare habitat als Australië). Laura en Harry (die ik ken uit Londen) waren er om me op te halen te halen met de auto, ze wonen in Melbourne en ik kon bij hen logeren. (Dus geen gedoe om na 24 uur reizen en bijbehorende beperkte hersencapaciteit nog een paar uur lekker jezelf wegwijs te maken in het openbaar vervoer op weg naar je hostel, en dan halverwege aangesproken te worden door een Amerikaan die ook op reis is en er van uit gaat dat je het echt heel interessant vindt om zijn levensverhaal en mening over Europa aan te horen om er vervolgens achter te komen dat ie ook nog eens in hetzelfde hostel verblijft.
