Taupo times 3: Vrije tijd

Met een reistijd van vijf tot 15 minuten van en naar werk en het centrum (vijf minuten met auto, tien minuten fietsen naar - want bergaf, 15 minuten van - want bergop), heb ik ineens heel veel tijd over om dingen te doen, omdat het in Londen altijd minstens anderhalf uur duurde om ergens te komen. Ook begin ik vaak vroeg (zeven of acht uur) of laat (half 12), waardoor er meer tijd aan één kant van de dag overblijft. Wat te doen met al die vrije tijd?!

Naar de Spa Pool
Als de drie vulkanen (net zo onuitspreekbaar als de IJslandse vakantieverpester: Ruapehu, Ngauruhoe (Mount Doom) en Tongariro) die ik vanuit m’n woonkamer kan zien, me al niet er aan herinnerden dat ik hier op een gigantische scheur in de aardbodem zit, dan doet de Spa Pool het wel. De Spa Pool is een knusse (soms iets te knusse) inham van een rivier waar warm water de rivier in borrelt. Dus kan je daar, zomer of winter (het weerbericht voor de winterse 28e mei - jullie 28e november: 14 graden en zonnig), lekker in badderen. Je kan er zelf de temperatuur aanpassen door aan de knoppen in de rondswand te draaien dichterbij de rivier (niet te dichtbij, anders kom je uiteindelijk in de Huka Falls terecht, en dat wil je niet) of bij de warmwaterval te gaan zitten. Ik had het koud en besloot een douche te nemen in de waterval - perfecte temperatuur. Drie dagen later kwam ik er achter dat er - zelfs nadat ik m’n haar had gewassen - er nog steeds (zwart) zand in m’n haar zat.

Door de grootte (of beter gezegd kleinte) van de bron, leer je er ook automatisch mensen kennen (of je nou wilt of niet), want elkaar negeren gaat heel moeilijk. Zonder mobiele telefoon waarop je plotseling talloze smsjes te checken hebt, is het namelijk heel lastig te veinzen dat je een ander niet hebt opgemerkt. En mysterieus in de verte staren werkt ook maar voor een minuut. Dat gebrek aan mobiele telefoons is ook onpraktisch omdat er geen kleedhokjes zijn. De Duitse handdoekombindmethode is dus voor de uitgebadderden de way to go, en dan is het maar hopen dat iedereen plotseling heel geïnteresseerd in die ene rots of vogel in de verte is.

Nachtleven
Er zijn een aantal bars in Taupo, waarvan Element waarschijnlijk de bestlopende is. Helaas betekent dit niet dat het daarom een leuke plek is om uit te gaan. Element hoort namelijk bij het Base-hostel, het Base-hostel hoort (al dan niet officiëel) bij de KiwiExperience. En bij de KiwiExperience horen 18-jarige Engelsen. Dus op een vrijdagavond om tien uur is de dansvloer gevuld met meisjes die veel te veel hun best hebben gedaan op hun uiterlijk (meestal zonder succes) en jongens die schuchter aan de rand met een arm en een been shuffelend een soort van semi-nonchalante indruk proberen te maken, maar meestal in plaats daarvan het signaal ‘Clearasil en onzeker’ uitzenden.

Vorige week hield Element echter een ‘industry party’, wat zoveel betekende als dat je er eindelijk het gezicht bij de stem aan de skydivetelefoon te zien kreeg, en onder het mom van ‘netwerken’ een saai gesprek kon afbreken om ‘nog wat andere mensen te leren kennen’. De meesten waren sowieso dronken (ook in Nieuw-Zeeland drink je niet voor de gezelligheid, je drinkt om dronken te worden).

Ik leerde onder andere een gast kennen die zichzelf een hele Hardcore Scenestar™ vond, volgetatoeerd en natuurlijk muzikant. Hij leefde van optredens en omdat ik hier enige potentie van een hobbyontwikkeling voor mezelf in zag, was ik heel geïnteresseerd en werd ik uitgenodigd om naar een van zijn optredens te komen kijken. Optreden was een groot woord bleek, hij speelde in de huiskamer van een hostel. Maar eerlijk is eerlijk, stiekem was hij wel echt goed. Ondanks dat hij flink dronken was toen ik hem leerde kennen, herkende hij me toch. (Zou ook goed kunnen zijn omdat ik in m’n eentje zat, dat ziet er toch een beetje sneu uit, maar hé, je hebt nog altijd een grotere kans mensen te leren kennen als je in je eentje in een openbare ruimte zit, dan als je in je eentje thuis zit. Als je er tenminste uit ziet zoals ik.) (Meent ze dat nou echt?) Hij nodigde me uit om gelijk een mopje te komen meezingen, en na mijn publieke auditie vond hij me gelukkig goed genoeg, zodat ik volgende week mag terugkomen voor meer.

Bloggen
Nee, dat doe ik dus niet in m’n vrije tijd, maar op m’n werk. Het is hier niet zo druk. En m’n collega’s snappen toch niet wat ik schrijf.

Taupo times 2: Het politiebureau

Een lieve oudere meneer kwam langs bij het hostel omdat hij een fototoestel had gevonden en dacht dat die wellicht van een van onze gasten was. Zo gaat dat hier in het dorp. Na wat research van onze kant, kwamen we tot de conclusie dat het níet van onze gasten was, omdat er foto's van huisfeesten, rugbywedstrijden en een jongen in een schooluniform op stonden. Daarom besloten we het fototoestel bij het politiebureau af te geven, omdat wij er niks mee konden. Zo gaat dat hier in het dorp. Ik was nog nooit bij het politiebureau geweest, dus ik vond het wel een leuke taak, misschien dat het bij zou dragen aan mijn integratie.

“Hallo, ik kom deze camera afgeven, die is gevonden bij de YHA.”
“Ok, ik moet even een formuliertje invullen. Wat is je naam?”
“Ik geef wel even een identiteitsbewijs, dat is wat makkelijker.”
*Schrijft naam over van id-kaart.*
“Waar kom je vandaan?”
Dat kan ze toch aan m'n id zien?
“Uit Nederland.”
“Oooh, daar is drugs legaal toch?”
“Eh ja, soort van.”

Wat voor een vraag is dat in godsnaam voor een politieagent? Blijf lekker in je rol! Dat nou elke stoner dat vraagt, oké, maar een politieagent? Ik weet dat Nieuw-Zeeland zo ongeveer het hoogste cannabisgebruik in de wereld heeft, dat iedereen blowt en het klimaat perfect is voor wietplanten in de achtertuin, maar ik weet niet helemaal hoe ik daar op moet reageren als een politieagent in een land waar het (toch) illegaal is me dat vraagt. Op zo'n toon.

“Hoe lang ben je hier?”
“Een tijdje, m'n contract loopt tot april.”
“Je weet dat je niet in je eentje in het donker moet lopen?”
“Ehm, hoezo?”
“Drie jaar geleden is er iemand vermoord.”
Drie jaar geleden? In Londen wordt er, afhankelijk van het stadsdeel, elke dag/week/maand wel iemand vermoord.
“Oh, oké. Bedankt voor de info. Ik zal voorzichtig zijn.”

Terug op werk.
“De mevrouw van het politiebureau zei dat ik niet in m'n eentje in het donker kon lopen...”
“Haha, nou je heb hier wel slechte buurten hoor.”
“Slechte buurten?”
“Jaha, naar Scannel Street wil je niet hoor, als het donker is. Gangs enzo.”
Eerlijk is eerlijk, ik heb nog niet proef op de som genomen. Maar bij deze geeft ik jullie een streetview link van Scannel Street (al dan niet in het donker), zodat jullie een beetje een idee krijgen van de achterbuurt van Taupo.



Grotere kaart weergeven

Al die vrijstaande huizen die voor een grimmige sfeer zorgen. Die keurig gemaaide bermen die de criminaliteit bevorderen. Het gebrek aan geparkeerde auto's en bomen die het de ultieme hangout voor gespuis maakt. Opvallend is wel dat Google Streetview halverwege de straat is opgehouden opnames te maken...

Gelukkig woon ik in een villa in een nette wijk:



Grotere kaart weergeven

Taupo times (1)

Jongens, ik ben niet boos. Ik ben teleurgesteld. Geen een suggestie voor een eventueel blogtopic. Nou, dan schrijf ik toch gewoon lekker weer over mezelf? Prima hoor, heb je alleen jezelf mee!
Binnen een week tijd ben ik getransformeerd van backpacker naar inwoner van Taupo, met alles erop en eraan. Zoals je aan de checklist kan zien, ben ik aardig opgeschoten. Zullen we het even puntgewijs doornemen? Goed.

Baan
Is leuk en hartstikke relaxed. Het team bestaat uit vrouwen onder de 30 en brengt het grootste gedeelte pratend met elkaar of met klanten door. Ik moet nog wel even het computersysteem doorkrijgen, want met al die verschillende vouchers, codes en programma's zie ik op het moment voornamelijk bos en niet zo veel bomen, maar dat komt wel goed. Wat trouwens opvallend (en vrij onverwacht) is, is dat de rest allemaal Nieuw-Zeelands is. Ik ben benieuwd hoe mijn Engels over een jaar klinkt...

Bankrekening
Die kon ik gewoon openen met een paspoort en contract. Binnen twintig minuten stond ik buiten met een bankpas. M'n portemonnee begint ondertussen uit te puilen met zes verschillende bankpassen (twee van elk land).

Huis
Ik had dit keer écht geen zin om lang in tijdelijke woonruimte te zitten. Dit had mede te maken met mijn huisgenoot in het YHA-complex waar de YHA mij accommodatie aanbood voor de eerste paar weken. Gary is vrachtwagenchauffeur met Heul Veel Problemen. Hij kan de gasrekening niet betalen (en ik moet het weten). Hij heeft ruzie met zijn vrouw (en barst in huilen uit). Hij mist z'n vrouw (maar heeft geen geld om haar op te zoeken). Hij vindt zichzelf heel grappig (en lacht dan heel hard). Daarom was ik heel blij toen Erik uit Den Haag een kamer over had in zijn vrijstaande stulp met open keuken en bubbelbad. Het ligt een beetje uit het centrum, maar dat maakt niet uit want:

Auto
Waar ik ook echt geen zin in had, was afhankelijk te zijn van het (nauwelijks bestaande) openbaar vervoer hier. Gelukkig moesten twee backpacksters hun auto nodig kwijt, en ben ik nu de trotse eigenaar van een Toyota Corona (neehee, níet Corolla!) DX 1990. Voor mensen die betere dingen te doen hebben dan automerken en -modellen uit hun hoofd te leren: een familiewagen met grote kofferbak. Voor ongeveer €600,-. En ook nog eens automaat. (Het verkeer is hier zo druk en chaotisch dat je helemaal geen tijd hebt om te schakelen. Not.) Plus twee flessen wodka, een slaapzak, een winterjas, drie paraplu's, een zak vol hotelshampoo en casettebandjes van Dolly Parton en de Backstreet Boys, want die konden ze niet meer mee terug nemen.

Gratis skydive
Zoals beloofd door de manager tijdens m'n sollicitatiegesprek over de telefoon, krijg je als hostelmedewerker de kans om alle activiteiten die je voor de klanten kunnen boeken, uit te proberen, zodat je weet waar je het over hebt. En laat nou de activiteit waar het meeste geld mee verdiend wordt, en de meeste concurrentie voor is, skydiven zijn. Dit betekent dat de bedrijven staan te trappelen om je gratis mee te nemen, je de hoogste sprong laten doen, je dvd's, video's en t-shirts meegeven, om maar te laten zien dat zij toch wel de allertofste zijn. Dus twee uur nadat ik mijn eerste werkdag was begonnen kreeg ik te horen dat ik geboekt was voor een skydive. De dag daarna kwam de concurrentie langs om me te laten weten dat als ik op een ochtend wakker werd, een blauwe lucht zag en zin had in een sprong, ik ze vooral moest bellen, dan zouden ze me gelijk komen ophalen. Geen probleem!

Queenstown (Finale) – Christchurch

Uiteindelijk ben ik in totaal bijna drie weken in Queenstown gebleven, waarvan ik het grootste gedeelte werkzoekend doorbracht. Al snel kwam ik er echter achter dat íe-der-een werk aan het zoeken was. En dat bijna niemand iets (fatsoenlijks) vond. (De plaatselijke skiverhuur had driehonderd sollicitaties binnengekregen. De klantenservice moet daar echt fantastisch zijn deze winter.)

Omdat ik mezelf wel goed vind, maar tegelijkertijd ook een prima wiskundig inzicht heb waardoor ik snap dat ik, ondanks mijn stralende persoonlijkheid, proactieve houding en fantastische gevoel voor humor, met driehonderd sollicitanten toch (iets) minder kans heb dan wanneer er, zeg, tien mensen solliciteren, (hier gaat de zin door) besloot ik op andere (werk)paarden te wedden. In Auckland hadden ze iemand nodig die Nederlands en Duits sprak om campers te verhuren en in Taupo waren ze op zoek naar een hostelreceptionist. Na twee sollicitatiebrieven kreeg ik twee telefoontjes, waarin ik werd uitgenodigd voor twee telefonische sollicitatiegesprekken waaruit ik twee banen aangeboden kreeg. (Ik heb een nieuw talent in mezelf ontdekt: naast m'n wiskundige inzicht, stralende persoonlijkheid, proactieve houding, fantastische gevoel voor humor en het schrijven van interessante sollicitatiebrieven, kom ik blijkbaar ook onwijs leuk en betrouwbaar over over de telefoon.)

Omdat de Campermevrouw de eerste was om me een baan aan te bieden, had ik me mentaal helemaal voorbereid om naar Auckland te gaan. Eigenlijk wilde ik namelijk helemaal niet zo graag naar Auckland, want Auckland is een grote stad en ik heb net anderhalf jaar in een grote stad gewoond. Maar zoals ze hier zeggen “beggers, pardon biggers, can't be choosers”: de locatie was dan wel niet mijn eerste keuze, maar de baan leek prima, ze wilden me voor een lange tijd hebben en ik kon altijd later nog verhuizen als ik iets beters zou vinden.

Terwijl ik op weg was naar Christchurch om een camper van (hahaha. camper van. campervan. sorry.) hun op te halen om naar Auckland te rijden (nee, een rijtest was inderdaad geen onderdeel van het sollicitatiegesprek, anders hadden ze wel beter geweten), belde YHA op om me te laten weten dat ik ook van harte welkom was in Taupo. Zoals een relatie in een standaard romantische komedie, besloot ik door te gaan op hetzelfde pad, omdat dat de doordachte, juiste keuze was, om vervolgens tien minuten later te beseffen dat ik dat helemaal niet wilde en toch voor de ander koos. Gelukkig had ik niet, zoals in de film, tegen Taupo “Bel me nooit meer, dit is het einde”, maar in plaats daarvan het iets minder drastische “Kan ik je over een uurtje terugbellen?” gezegd, waardoor het toch nog allemaal goed kwam en ik deze week in Taupo begin.

Ook daar mag ik zo lang blijven als m'n visum toelaat (april 2012). Ik verdien iets minder, maar: 1. het werk lijkt me leuker 2. Taupo ligt precies in het midden van het Noordereiland waardoor je binnen een paar uur zowel aan de noord-, west- als oostkust kan zitten 3. het is een middelgroot dorp (voor Nieuw-Zeelandse begrippen – 22.000 inwoners) met natuurlijke warmwaterbronnen en een hele hoop buitensportactiviteiten 4. die ik waarschijnlijk met korting of zelfs gratis kan gaan doen 5. en het grootste skigebied van Nieuw-Zeeland ligt op een uurtje rijden (je kan de vulkaan zien liggen vanuit de keuken van het hostel).

In Christchurch zelf heb ik uiteindelijk weinig gedaan, omdat toerisme daar op het moment nou niet bepaald een prioriteit is en ik die camper nu ook niet meer hoefde op te halen. Het centrum was nog steeds afgesloten en er waren nauwelijks mensen op de been, dus bracht ik de dag door met zo veel True Blood (voor de mensen onder een hele grote steen: een tv-serie) dat ik er van ging dromen. (Voor de kenners: ik werkte op een treinstation en Sam was mijn baas, maar hij was helemaal depressief en had een hele lange lijst op zijn arm gemaakt van dingen die hij verkeerd had gedaan in zijn leven. Ik was ondertussen verslaafd aan V. Gezellig hè?)

Ook had ik eindelijk de tijd om Once Were Warriors te kijken, een film die door Nieuw-Zeelanders te pas en te onpas gequote wordt ("You want eggs?") en waar ik ondertussen wel benieuwd naar was geworden. Ik wist van tevoren dat het geen vrolijke film zou zijn, maar dat het zo verschrikkelijk neerslachtig en intens was, had ik niet verwacht. Zeker een kijktip, maar zorg wel dat je misschien een paar van die gezellige korte Pixarfilmpjes voor daarna heb klaarstaan om de boel een beetje op te vrolijken.

Wat stiekem nog wel spannend was, was dat ik een naschok (4 op de schaal van Richter) heb gevoeld: ik dacht dat het aanrecht trilde omdat er ergens een wasmachine ofzo stond te centrifugeren, totdat iemand anders me op wees dat dat dus een aardbeving was. Iets minder spannend dan hoe ik me een aardbeving altijd had voorgesteld. Gelukkig maar.

Omdat ik vanaf deze week dus aan het werk ga, zullen er geen reisverslagen meer volgen, maar ik zal jullie proberen op de hoogte te houden mochten er interessante dingen gebeuren. Ik moet namelijk nog een aantal spannende dingen doen zoals een huis zoeken, een sociaal leven opbouwen, een auto kopen en het skigebied verkennen en daar valt vast wat over te vertellen. Maar als je nou altijd al de wens hebt gehad om iets van mijn hand over een bepaald onderwerp (Nieuw-Zeelands, of niet) te lezen, kan je hier natuurlijk heel 2.0 altijd een verzoekje achterlaten in de comments. Als ik er dan een mening over heb (waarschijnlijk wel) en het niet te druk heb met een vers gescoorde skileraar (vast niet), zal ik daarmee de tijdelijke leegte vullen.

(Ik weet dat gemiddeld zo'n dertig mensen dit lezen, dus alsjeblieft, geen oorverdovende stilte. Dat is niet goed voor m'n recentelijk zo gegroeide ego.)