Zo, nog even zo voor de kerst achterstallig onderhoud plegen. Of het nou ligt aan het mooie weer, het gebrek aan goedkope b-merk energiedrankjes, m'n nieuwe favoriete tv-serie Misfits, zieke collega's of een overrepresentatie van Duitsers in het hostel, het komt er op neer dat het volgende zich zo'n twee maanden geleden heeft afgespeeld, maar ik er nog steeds niks over geschreven had. Terwijl het zo'n hoogtepunt was!
Zus was namelijk helemaal naar Nieuw-Zeeland gekomen om mij te zien. Natuurlijk ook om lekker een excuus te hebben om te reizen, maar laten we het op het eerste houden. Omdat zij zo ver gereisd had om mij te zien, dacht ik dat ik dan ook wel een duit in het zakje kon doen en best wel he-le-maal naar Rotorua kon rijden (een uur hier vandaan) om haar wat eerder te zien, voor het verrassingseffect. Omdat ik professionele matties met Magic-buschauffeurs ben (dus ook van de bus waar zij op zat), wist ik precies waar ze was en kon ik mee naar binnen gesmokkeld worden bij een activiteit en toevallig ook nog naast Rosanne plaatsnemen. Schijnbaar was haar eerste gedachte toen ze mij zag "goh wat heeft dat meisje pornoblond haar." (Tip: Ga nooit naar Euphoria Hair Design in Taupo om je uitgroei bij te laten werken.) En een seconde later "hee, jij bent het!"
Dit was een mooi begin van een week waarin ik zelf ook lekker weer de toerist kon uithangen en hebben we het voor elkaar gekregen om alles wat op de Taupose emmerlijst stond ook te doen, alhoewel de omstandigheden niet altijd optimaal waren.
Omdat snowboarden op een vulkaan toch anders is dan snowboarden op een berg, en het dus gedaan moet worden, stonden we donderdag vroeg op om in Whakapapa de piste op te gaan. Ik kon de bergen vanuit de woonkamer zien, wat betekende dat het weer goed genoeg was, aangezien de bergen hier 70km hemelsbreed vandaan liggen. Helaas is wind nog altijd onzichtbaar (vooral op lange afstand) waardoor we uiteindelijk met windkracht zijwaartse stoeltjeslift op de berg, maar vooral heel lang in, inderdaad, de stoeltjeslift zaten, bijna tot op het punt dat de klassieker "zou ik vanaf dit punt eruit kunnen springen zonder al te veel schade" bijna in werking trad. Minstens een half uur en twee stoeltjesliften later stonden we dan eindelijk op een redelijk beschutte piste. Waar we alsnog moeite hadden vooruit te komen: de wax bleek het uitzonderlijk goed op spuitsneeuw te doen, wat als bijwerking had dat je op echte sneeuw de sensatie kreeg dat je lichaam sneller wilde dan je bord. Op z'n zachtst gezegd niet zo heel prettig. Daarom besloten we de andere helft van de dag door te brengen met een wandeling door vulkanisch gebied, wat uiteindelijk een voorbode voor de dag erna zou zijn.
Op vrijdag mochten we namelijk nog vroeger opstaan, want het was tijd voor de Tongariro Crossing, een dagtocht over de vulkaan naast degene waar we net op gesnowboard hadden. Dit keer kon ik ze niet vanuit de woonkamer zien, want het was 5 uur 's ochtends, dus nog donker. Na de bammetjes gesmeerd te hebben werden we bij het hostel opgehaald door een extreem vrolijke buschauffeuse, om vervolgens 1,5 uur later bij de voet van de berg afgezet te worden om eens lekker acht uur te wandelen. Zoals altijd met indicatieve wandeltijden moet je daar als lid van de Van Der Miessen-stam (moeders kant) minstens 10% van de tijd aftrekken, want slenteren en pauze houden is voor mietjes. Het kostte ons in totaal 6¼ uur, en zonder een 'weet je zeker dat we hier heen moeten, het is wat mistig, ik zie alleen maar wit en geen paaltjes'-momentje, en als het pad echt zo sneeuwvrij was geweest als ons was verteld, hadden we vast nog meer tijd (en droge voeten) overgehouden.
Op zaterdag mochten we dan eindelijk eens uitslapen, want ons volgende avontuur stond pas om 10 uur gepland. Skydiven! Alweer? Alweer! Elke aanleiding die ik goed kan praten, zal benut worden om gewoon nog eens een keer uit een vliegtuig te springen.
En aangezien Rosanne heel graag wilde, wie ben ik dan om niet mee te gaan? Helaas was het bewolkt en moesten we ons eerst nog vermaken met juweeltjes zoals de Honey Hive totdat het aan de eind van de middag toch nog opklaarde en we toch nog konden springen. Het is toch fijn te weten dat de mensen die je normaal gesproken alleen dronken in de kroeg ziet hun werk goed doen, want we hebben het beide overleefd en met $300 korting (vanwege dat elkaar regelmatig dronken in de kroeg zien) viel het ook nog best financieel naar mezelf te verantwoorden.
's Avonds was het dan ook weer een van die potentiële avonden. Het was de finale van het WK Rugby, en Nieuw-Zeeland zat heel toepasselijk in die finale, samen met Frankrijk. We verwachtten stampvolle kroegen in typische WK-stijl waar je je nauwelijks kan bewegen en per ongeluk (uit enthousiasme of frustratie) ten minste een paar slokken van andermans bier over je heen krijgt. Of het aan de strikte brandveiligheidsmaatregelen lag, of men door het teveel aan voorpret niet meer in staat was naar de kroeg te komen weet ik niet, maar ik had bizar veel armruimte over. Uiteindelijk won Nieuw-Zeeland met 8-7, maar een echt euforisch feest vergelijkbaar met zinkende woonboten in de grachten werd het op een of andere manier nooit. Ik kijk al uit naar Euro 2012. Als ik dan thuis ben.
Nadat op maandag een rustdag ingelast was, was het dinsdag weer tijd voor actie: het laatste item op de lijst was het raften op de Kaituna, waar ik al eerder over schreef. Omdat ik het al eerder had gedaan was ik van plan te gaan mountainbiken terwijl Rosanne van de waterval af zou varen, maar werd uiteindelijk door de raftmevrouw overgehaald om toch mee te gaan. Dit had een voordeel en een nadeel: De gids was heel knap. Maar de (niet te positieve) onuitwisbare indruk die ik wist te maken door op de rustigste plek van de rivier uit de boot te vallen en voor 20 seconden onder water te blijven, vernietigde m'n (waarschijnlijk niet echt aanwezige, maar goed) kansen. Ons Brad was niet echt onder de indruk. Helaas. Maar zolang Taupo e.o. maar een indruk op Rosanne heeft gemaakt, ben ik blij.
