Taupo times 4: Fietsen

Ik probeer zoveel mogelijk te fietsen, omdat ik dan benzine en een sportschoolabonnement bespaar. Ik heb een fiets te leen van m'n huisgenoot en helaas ook een helm, want die zijn hier verplicht. De helm is veel te groot, maar ik heb 'm op voor het geval dat. (Het geval dat ik politie tegenkom, niet dat ik val. Ik ben drie keer in m'n leven aangereden en m'n hoofd is zo ongeveer het enige lichaamsdeel wat daarbij nog nooit geraakt is. Gebaseerd op mijn ervaringen beveel ik aan dat je knie- en polsbeschermers draagt.)

Fietsen hier is niet heel eng. Er is nauwelijks verkeer en heel veel ruimte. Op weg naar werk rijd ik altijd over de parkeerstrook die langs de weg loopt, want daar staat toch nooit een auto op. Nou ben ik erachter gekomen waarom. Die parkeerstrook blijkt dus een fietspad te zijn. Wat betekent dat 95% van de wegen hier een fietspad heeft, en dus ook nog eens zo breed dat je er een auto op zou kunnen parkeren! (Wat officieel ook mag. Maar auto's worden meestal gewoon op het gras geparkeerd. Gewoon, omdat het kan.)


Naast on the road fietsen, kan je hier ook heel goed off the road fietsen. Bijvoorbeeld zoals Jed Mildon dat hier twee weken geleden deed. Een triple backflip, de eerste ooit:



Ik doe het hem niet na. Wat ik liever doe in de categorie off the road fietsen, is mountainbiken. Doordat ik bij de YHA werk, kan ik waarschijnlijk bij elke fietsverhuur tenminste één keer gratis een fiets meenemen als ik even tussen neus en lippen seminonchalant laat vallen waar ik werk. (“Hoi, kan ik hier een mountainbike huren? Hoeveel hebben jullie er eigenlijk? Dat is misschien wel handig om te weten, ik werk bij de YHA en verwijs gasten meestal naar jullie toe als ze een fiets willen huren.”) Het is me tot nu toe in ieder geval steeds gelukt. Als ik door alle verhuurs heen ben kan ik het waarschijnlijk wel weer maken om naar de eerste toe te gaan om even “bij te kletsen”. Als je er elke week heen gaat terwijl je er geen gast heen hebt gestuurd, wordt het een beetje ongemakkelijk.

Je hebt hier onwijs veel tracks. Niet zoals in Nederland; één lange track die je halverwege stiekem af kan snijden door een zondags fietspad terug naar het begin te nemen omdat je conditie toch niet zo goed was als je dacht, maar allemaal korte tracks die op elkaar aansluiten en in moeilijkheid variëren. Fietspistes in een fietsgebied, zeg maar. En ze hebben allemaal stoere namen. Het moet natuurlijk wel scene blijven.

Zoals je alleen al aan het kaartje kan zien, wordt er hier veel moeite in het aanleggen, bewegwijzeren en onderhouden van de routes gestoken. Zo kwamen Erik (m’n huisgenoot) en ik tijdens onze tocht een twee mannen met onder andere een wals tegen die het pad aan het onderhouden waren. Helaas waren ze nog niet toegekomen aan de enigszins cruciale brug die eerder door een boom was aangevallen. Na letterlijk best wat pijn en moeite overbrugden we het obstakel toch. Twee uur en twintig kilometer later ("We doen gewoon deze nog even en dan zijn we zo weer thuis." Niet dus.) waren we weer terug bij de verhuur. Gelukkig hoefden we niet naar huis te fietsen. Die laatste heuvel zou m'n benen definitief tot pudding omgetoverd hebben.