Sydney

Omdat ik geen tijdlimiet heb en ik zoveel mogelijk van het land wil zien, besloot ik met de trein van Melbourne naar Sydney te reizen, een reis van twaalf uur. De treinen hier zijn niet snel, maar wel ruim en het uitzicht is mooi. Ook kan je voor lunch en diner curry en spaghetti bestellen. Het was erg rustig in de trein, maar doordat een meneer niet goed op zijn kaartje keek, kreeg ik in Wagga Wagga toch nog gezelschap. En die meneer zei dat ik op m'n blog moest schrijven dat Wagga Wagga het grootste stadje in het binnenland van New South Wales (een van de provincies) was, dus bij deze – je weet nooit waar je die informatie nog voor kan gebruiken.



Na twaalf uur in de trein kwam ik dan eindelijk aan in Sydney. Ik had een hostel geboekt in Kings Cross (de sleazy maar hippe buurt van Sydney), direct naast het station. Natuurlijk reed de trein naar dat station dat weekend niet vanwege werkzaamheden, dus moest ik alsnog even zoeken omdat de vervangende bus me ergens anders afzette. Maar goed, eenmaal in het hostel was alles goed en deelde ik een kamer met een lesbisch stel en een derde vriendin. De volgende ochtend wist ik eigenlijk niet zo goed wat te doen, behalve het Opera house en de Sydney Harbour Bridge had ik geen flauw idee wat de andere bezienswaardigheden waren – vooral met bewolkt weer – en zo bleek later, er is eigenlijk niet zo gek veel meer te zien in het stadscentrum.

De beste attractie was nog de Aboriginal met didgeridoo. Dat klinkt niet heel bijzonder (vooral niet in Australië), maar ik heb me toch minstens twintig minuten vermaakt. Ten eerste zag hij eruit als een Echte Aboriginal, met artistieke verf en al. Maar zodra hij begon te praten leek het wel of Steve Irwin in hem gereïncarneerd was: ik heb nog maar weinig Australiërs met zo'n dik accent gehoord. Ten tweede kon hij écht didgeridoo spelen, waardoor het niet zo'n treurnis werd als de show die plaatselijke kraker normaal gesproken voor je station geeft. En dan is het plotseling wél leuk, vooral toen ie ook nog wat dingen uitlegde terwijl hij toeschouwers uitnodigde plaats te nemen op z'n 'kangaroo bench' (plastic kratten met een velletje erover) en op de foto te gaan met hem en een plastic slang.

's Avonds had ik afgesproken met Peter, die ik ook weer kende uit Londen. Hij heeft twee onderscheidende eigenschappen: Peter is veertig maar mentaal maximaal 23, en het is nog nooit iemand gelukt om zijn geaardheid te achterhalen. Ook deze avond weer niet (een paar dagen later vierde hij zijn verjaardag met een grootse barbecue bij hem thuis en werd het nog verwarrender), maar het was in ieder geval erg gezellig.
De volgende dag was het weer een stuk beter en ben ik van het wereldberoemde Bondi (een hip strand) langs meerdere kleine strandjes, rostformaties en begroeiing naar Coogee (iets minder hip strand) gelopen, waar Peter in de buurt bleek te wonen, dus het opnieuw tijd voor een drankje was.