Lake Matheson & Wanaka

Een van de grootste voordelen van de Magic bus is dat het je niet alleen naar de plaats van bestemming brengt en daarbij ook nog je overnachting en activiteiten boekt, maar ook nog eens tussenstops maakt op plaatsen die de moeite waard zijn. Op deze dag was dat Lake Matheson, in the middle of nowhere (zoals wel meer plaatsen hier), waar een normale bus dus niks te zoeken heeft. Na een korte wandeling kwamen we uit bij het beste uitzicht dat ik tot nu toe heb gezien. Frisse ochtendlucht, zon, besneeuwde toppen, 100% Bob Ross. Ik ga er verder geen woorden aan vuil maken, kijk maar gewoon naar de foto (klik voor groter).



Een paar uur verder met de bus, kwamen we in Wanaka aan. In de winter is het een skidorp (al ligt het, net zoals andere skidorpen in Nieuw-Zeeland, niet direct aan de pistes) en in de zomer een waterskidorp. In de herfst is het niet zo veel. Toch wisten Annabelle en ik ons een middag goed te vermaken, met dank aan Puzzling World (is wat de naam doet vermoeden), en dan vooral het doolhof ervan. Het doel was de vier torens en dan de uitgang te vinden. De gemiddelde tijd dat men in het doolhof doorbrengt was een uur en de gemiddelde afgelegde afstand vijf kilometer(!), aldus het infobord. Een uur en lamme voeten later konden we dat beamen: we hadden alle torens gevonden, maar konden de uitgang niet vinden. Op een gegeven moment waren we er zo klaar mee dat we via de nooduitgang naar buiten zijn ontsnapt. De rest van Puzzling World bestond uit niet zo boeiende hologrammen, werken van Escher (uiteraard) en een kamer die zo gebouwd was dat je evenwichtsorgaan er helemaal van in de stress raakte.

Nadat we helemaal gaargepuzzeld waren, hadden we het plan naar de bioscoop te gaan. Die scheen namelijk helemaal hip te zijn met luie banken in plaats van bioscoopstoelen en versgebakken koekjes en pizza in plaats van popcorn. Helaas was er een Rainbow Warrior-filmfestival aan de gang, met films over de verwoesting van het regenwoud en de walvisjacht. Nou vind ik dat best interessant, maar niet als ik op vakantie ben. (En er geld voor moet betalen. Ik betaal alleen geld voor activiteiten waar ik me beter van ga voelen. Dit soort dingen bewaar ik liever voor een regenachtige dinsdagavond in November op Nederland 3.) In plaats van de bioscoop kwamen we terecht in een onverwachts hip eetcafé voor zo'n klein plaatsje: er waren zelfs mannen met skinny jeans!

De volgende ochtend was het reden voor een klein persoonlijk feestje: de resultaten van mijn longröntgen en bloedtest die ik had moeten ondergaan voor de aanvraag van mijn Working Holiday Visum waren binnen en ik was helemaal gezond! (Goh, geen tuberculose, wat een verrassing. Maar toch fijn om te weten.) Ook bleek dat mijn beslissing om alle resultaten in een online database te laten zetten (beetje nieuw nog in Nieuw-Zeeland), in plaats van het op de papieren manier te laten doen, direct zijn vruchten afwierp: een half uur nadat ik mijn uitslag ontving was mijn medische verklaring ook door de immigratiedienst goedgekeurd.