Franz Josef

Weer een dag verder mochten we naar Franz Josef (dat is een plaatsnaam, niet iemand die ik Londen heb leren kennen, ik zou het ook een goede naam voor een hele chagrijnige kat vinden), waar het ruige Nieuw-Zeeland dan eindelijk ging beginnen. Franzie J. is vooral interessant vanwege de gletsjer die in zijn achtertuin ligt, het dorp zelf bestaat uit twee straten. Omdat het m'n verjaardag was (bedankt iedereen die eraan gedacht had!) mocht ik van mezelf de veel te dure heli-hike doen. Je zou dan met een helikopter bijna bovenaan de gletsjer afgezet worden waar je dan twee uur zou rondbanjeren. Zou inderdaad, want in Franz is het 220 dagen per jaar slecht weer, en zo ook op deze dag. De heli kwam dus niet in actie en was het beste alternatief een hike vanaf de onderkant van de gletjser, iets minder spectaculair, maar zeker ook de moeite waard. Het enige waar ik niet zo blij mee was, was de gids:

“Hey Justin, hoe oud is de gletsjer?”
“Dat ligt eraan hoe oud je denkt dat de aarde is. Maar de algemene consensus is 7000 jaar.”
“Godverdomme, achterlijke Christen-Amerikaan! Ik vroeg je niet naar je eigen mening, ik vroeg je hoe oud die gletsjer is. Jezus Christus!”
“Oh.” En tegen mijn reisbuddy Annabelle: “Zei ie dat nou echt? Ik vraag het straks wel even aan iemand anders.”

Later werd onze grote groep in kleinere groepjes opgedeeld en kregen we een nieuwe gids. Hij was piepjong en nog nooit Nieuw-Zeeland uitgeweest, maar hij vertelde ons wel heel trots dat hij een paar maanden geleden wel helemaal naar Wellington was geweest. En naar Queenstown!

“Hey Ben, hoe oud is de gletsjer?”
“Dat ligt eraan hoe je er naar kijkt...”
*Zucht*
“...de sneeuw op de gletsjer zelf doet er zo'n 300 jaar over om van de top naar de voet te komen. Maar de gletsjer zelf is zo'n 25.000 jaar oud.”
“Cool Ben, bedankt!”

Na de wandeling over het ijs en de bijna net zo lange wandeling terug naar het dorp, was het tijd voor avondeten én drankjes, want ik had zoveel geld bespaard door niet te helihiken, dat er wel een dinertje vanaf kon voor m'n verjaardag. Niet dat ik me heel jarig voelde, want ik ben normaal gesproken niet jarig in de herfst, maar ik had ondertussen genoeg reisvrienden gemaakt (drie Nederlanders, een Australiër die heel erg op Robert Pattinson leek en mijn ondertussen vaste reis- en activiteitenmaatje Annabelle) dat ik er in ieder geval een gezellige avond van kon maken. Eén van hen had het in haar hoofd gehaald om Happy Birthday te laten draaien (inclusief meezingende obers) en me een verjaardagscake te geven, maar gelukkig had de rest van het restaurant in ieder geval niet de neiging om mee te zingen.